ตีณุปปลมาลิยเถราปทานที่3 (373)

ว่าด้วยผลแห่งกาลโปรยดอกอุบล 3 ดอก

[375] ในกาลนั้น เราเป็นวานรอยู่ที่ใกล้ฝั่งแม่น้ำจันทภาคา เรา
ได้เห็นพระพุทธเจ้าผู้ปราศจากกิเลสธุลี ประทับนั่งอยู่ใน
ระหว่างภูเขา
ยังทิศทั้งปวงให้สว่างไสว ดังพญารังมีดอกบานสะพรั่ง
ทรงประกอบด้วยพระลักษณะและอนุพยัญชนะ.
เราเห็นแล้วดีใจ มีใจเบิกบานโสมนัส มีใจร่าเริงเพราะ
ปิติ จึงโปรยดอกอุบล 3 ดอกลงเบื้องบนพระเศียร (บูชา).
ครั้นบูชาดอกไม้แด่พระพุทธเจ้าพระนามว่า ผุสสะ ผู้แสวง
หาคุณอันใหญ่หลวงแล้ว เป็นผู้มีความเคารพ บ่ายหน้ากลับ
ไปทางทิศอุดร.
เมื่อเรากับไปด้วยใจอันเลื่อมใสยิ่งนัก ได้ตกลงใน
ระหว่างซอกหินถึงความสิ้นชีวิต.
ด้วยกุศลกรรมที่เราทำแล้วนั้น และด้วยการตั้งเจตนามั่น
เราละชาติเดิมแล้ว ได้ไปสู่ชั้นดาวดึงส์
ได้เสวยรัชสมบัติในเทวโลก 300 ครั้ง และได้เป็นพระ-
เจ้าจักรพรรดิ 500 ครั้ง.
ในกัปที่ 92 แต่กัปนี้ เราได้บูชาพระพุทธเจ้าด้วยดอกไม้
ใด ด้วยการบูชา เราไม่รู้จักทุคติเลย นี้เป็นผลแห่ง
พุทธบูชา.
คุณวิเศษเหล่านี้ คือ ปฏิสัมภิทา 4 วิโมกข์ 8 และ
อภิญญา 6 เราทำให้แจ้งชัดแล้ว คำสอนของพระพุทธเจ้า
เราได้ทำเสร็จแล้ว ดังนี้.